((بخشيدن گناه را شعار خود گردان و به نيكويى ها به طور معروف فرمان ده و از نادانان روى بگردان))
 

نياز به داشتن هم صحبت و عشق و علاقه و دوست داشتن يكديگر ميان هر دو جنس زن و مرد و بخصوص همسران خصوصيتى مشترك مى باشد و زندگى يعنى رابطه اى سرشار از مهر و محبت ميان اعضاى يك خانواده كه به همديگر اعتماد دارند. اعضايى كه با شور و شوق به تداوم زندگى شيرينشان فكر مى كنند و با يكديگر يكرنگ و صادق اند, اگر از هر كدام از همسران خواسته شود تا در مورد زندگيشان مطالبى بگويند و يا بنويسند, آنان حرفهاى زيادى براى گفتن خواهند داشت و البته اين موضوع چندان تعجبى هم ندارد چرا كه همه زنان و مردان خوبى و زيبايى را دوست دارند. چيزى كه مايه تعجب مى باشد اين است كه با وجود شناخت زنان و مردان و بخصوص همسران از خوبيها و بديها, گاهى آنان زشتى را بر زيبايى ترجيح مى دهند. اين موضوع را مى توان در ((قهر زوجين)) و دورى و عدم ارتباط آنان با يكديگر ديد و مثال آورد. البته به ضرس قاطع نمى توان گفت كه قهر كردن كار زشتى مى باشد چرا كه گاهى قهر آخرين و شايد بهترين وسيله مقابله با افرادى باشد كه ادامه ارتباط با آنان به ضرر مى باشد. با اين تعريف و با اين وجود آيا قهر و دورى از هم بايد در زندگى همسران جايى داشته باشد؟

تصور اغلب زوجين بر اين است كه براى داشتن يك ارتباط صحيح و منطقى در زندگى مشترك بايد به آن گونه رفتار نمايند كه دوست دارند با خودشان آن گونه رفتار بشود. در حالى كه واقعيتهاى زندگى خلاف اين را مى گويند و ثابت مى كنند. در اين مورد بايد شعار هر زنى و مردى در زندگى مشترك تغيير كند. آنان بايد با همسر و اعضاى خانواده خود به گونه اى رفتار نمايند كه دوست دارند با آنها رفتار بشود. در اين تغيير شعار اصل تمايل و ميل و نياز طرف مقابل است و نه خود و البته هويت خوب, هميشه ريشه در تعلقات آدميان دارد. يك زن و مرد همواره در جست و جوى يافتن راههايى است كه او را به سوى ارتباط بهتر و سازنده با ديگر اعضاى خانواده و اطرافيانش سوق بدهد. گاهى همسران ارتباط خويش را با يكديگر قطع و به اصطلاح از همديگر قهر مى كنند چرا كه معتقدند كه احساس آنها ناديده گرفته شده و يا مى شود. بايد در نظر داشت, تمامى اعضاى خانواده نيازمند اين مى باشند تا احساس آنها مورد تإييد باشد. به اين ترتيب براى اينكه همسران مدام در حال آشتى و صلح و صفا با يكديگر باشند لازم است به احساسات و نظريات يكديگر احترام بگذارند. بايد توجه داشت احساس و عاطفه, انرژى در حال حركت مى باشد. اين انرژى به تمامى انسانها و اعضاى يك خانواده به عنوان ركن ركين جامعه امكان مى بخشد تا در برابر آنچه نيازهاى اوليه او را تهديد مى كند بايستد. بدون اين انرژى كه وصفش گذشت (احساس و عاطفه) انسانها نمى توانند در راستاى حفظ شإن و ارزشمندى خودشان حركت نمايند. لازمه ارتباط مناسب و متناسب ميان همسران و اعضاى خانواده, خودآگاهى واقعى مى باشد و اين هم مستلزم آن مى باشد كه زن و مرد از حد و مرزهاى خود مطلع و آگاه باشند. هر زن يا مردى مسئول احساسات, تصورات, برداشتها و اميال خويش است.

به واقع زوجين توانايى دوست داشتن و عشق ورزيدن دارند كه به هر كدامشان امكان مى بخشد تا خود و ديگران را دوست بدارند و واضح است كه در حالت صلح و آشتى اين عشق و محبت و دوستى است كه حرف اول را خواهد زد.

براى اينكه همسران با يكديگر مدام در حالت آشتى و صلح و صفا به سر ببرند بايد به تمايز خود با طرف مقابلشان ايمان داشته و به ديده احترام بنگرند. همه انسانها نيازمند داشتن يك هويت مستقل و دوست داشتنى مى باشند و هويت زنان و مردان همانا تفاوتهاى ميان آنهاست. هر زن و يا مردى موجودى منحصر به فرد و تكرار نشدنى است كه فرديت او معادل هويتش مى باشد. همسران بايد بدانند كه حتى ميان نزديكترين انسانها به همديگر, فاصله اى لايتناهى وجود دارد و در اين ميان مى توان زندگى بسيار شيرين و لذت بخشى را ساخت به شرط اينكه همسران بتوانند فاصله ميان خود را دوست داشته باشند.