زن:مـن ديگر يك لحظه هـم حاضر نيستـم با ايـن مرد زندگى كنـم.

مـرد:ديگـر جـانـم به لبـم رسيـده است. او زن زنـدگـــى نيست.

[هر زن و مردى, به هنگام ازدواج بالاتريـن انگيزه شان برخـوردارى از آسايـش, امنيت و دستيابى به خـوشبختى است[ [.چرا برخى از زن و شـوهرها به جاى آنكه لحظات زنـدگـى شان صـرف چشيـدن طعم سعادت شـود, به مرحله ناسازگار مى رسند؟[

زندگـى مشترك به دليل بافت خانـوادگـى, سـرشار از ايثار و گذشت زن و مرد نسبت به همـديگـر است.

[همسـران نبايـد نسبت به اشتباهات يكـديگر يا عملكردى كه مـورد تـإييـدشـان نيست, واكنـش فـورى نشـان مـى دهند.

[عده اى از همسـران گلايه هايشان از يكـديگـر را مطـرح و به دنبال رفع آن مـى رونـد. عده اى ديگر, مدتـى طـولانـى صبر و مـدارا پيشه مى كنند و ايـن باعث مى شود تا طرف مقابل متوجه اشكالات رفتارى يا گفتـارى خـود نشـده و نسبت به رفع آنها اقـدام نمـى كنـــــد.

[روى هـم انباشته شدن رنجشها, زندگـى مشترك را با بحران روبه رو خواهد كرد.

[همسـران اگـر تعمق بكننـد, همسـران اگـر در رفتـار و اعمالشان تإمل بكنند, به ايـن نتيجه خـواهند رسيد كه لجاجت هيچ خاصيتـى جز پيچيـده تـر كـردن مشكلات و كـور كـردن گـره هـا ندارد.

[همسـران بايـد بـداننـد گاهى يك عذرخـواهـى صميمانه و تلاش جهت جبران گذشته ها مـى تـواند صفاى از دست رفته را به زنـدگـى مشترك برگرداند.