آن امام همام قطعه سنگى به دست او سپرد كه نقش انگشترى مباركش بر آن نقش بسته بود. مـاموريت حبابه اين بود كه اين سنگ را نگهدارى كرده , خدمت يكايك امامان (ع ) شرفياب شود و از آنـهـا بـخواهد تا انگشترى خود را بر آن بزنند وهمچون نياكان بزرگوار خود, سنگ را به نقش انگشترى خويش مزين سازند. اين سند اثبات امامت ائمه (ع ) بود كه حبابه مامور آن شد. شايد براى همين ماموريت بود كه بارها ضعف بيمارى و پيرى بر او چيره مى شد, ولى با دعاى ائمه (ع ), ديگربار شفا مى گرفت و جوان تر مى شد.

در زمـان حضرت امام حسين (ع ), نقطه هاى پيسى بدنش را پوشانده بود, آن حضرت دست خود را بـه وسيله پارچه اى روى آن موضع گذاشتند,دعايى خواندند و سپس دست خود را برداشتند, در حالى كه از آن بيمارى اثرى نبود. در زمان امام زين العابدين (ع ), 113 سال از عمرش مى گذشت و ضعف پيرى او را ناتوان كرده بود.

امام (ع ) برايش دعا كردند و حبابه , سلامت ازدست رفته خود را بازيافت . سومين بار نيز به بركت دعاى حضرت امام جعفر صادق (ع ) شفايافت تا بتواند ماموريتش را به پايان برد و نيز با عبادت هاى خالصانه اش , الگويى براى جامعه زنان باشد. ايـن بـانـوى ارزشمند, سيمايى نورانى داشت كه گواهى بر قلب پاك و كرنش هاى عارفانه اش در پيشگاه پروردگار بود و بر اثر سجده هاى طولانى ,پيشانيش پينه بسته بود. وقتى كه حبابه از دنيا رفت , 235 سال سن داشت . امام هشتم (ع ) او را با پيراهن خود كفن نمودند و با دست مبارك خويش وى را به خاك سپردند.