این فرمایش زهرای مرضیه(س) به معنای الزام و وجوب نیست؛ یعنی، در عین حال که خروج زن از منزل و حضور او در صحنه اجتماع با رعایت موازین و حدود شرعی جایز است؛ اما برای زنان بهتر آن است که از اختلاط با مردان اجتناب کنند. وجود مبارک فاطمه زهرا(س) نیز گرچه به هنگام ضرورت در صحنه اجتماع و سیاسیت حضور یافتند، اما بنای زندگی و روش ایشان در زندگی به اختلاط با مردان نبوده است.

در نگاه اول به نظر میرسد که این گفتار بیشتر ناظر به جهات معنوی حیات زنان باشد؛ اما تجربه بشری نشان میدهد که این مطلب درباره زندگی مادی و معیشتی و اجتماعی و خانوادگی زنان نیز صادق است؛ زیرا امروزه در دنیای غرب - که سالیان درازی است که اختلاط بین زن و مرد وجود دارد و راه‏ها و طرق گوناگون و متعدد و متنوع نیز برای ارتباط آزاد جنسی و ارضای شهوات موجود است - با این همه، زنان به شدت تحت آزار و استثمار جنسی مردان قرار دارند.
(برای آگاهی بیشتر ر.ک: جامعه‏شناسی، آنتونی کیدنز، نشر نی.)
پس در تجربه اجتماعی و تاریخی نیز دیده میشود که آزادی ارتباط و اختلاط به نفع بانوان نبوده است. برخی از اندیشمندان نیز با مطالعه احکام اسلام به این نظر رسیده‏اند که اسلام نوعی حیات و زندگی در داخل محیط خانواده و حمایت و تعالی زنان را در این محیط خواهان است تا زنان در چارچوب زندگی خانوادگی و در منزل به کمالات و رشد و برطرف نمودن نیازها و شکوفایی انسانی و تحقق وجودی و... نائل گردند. تجربه انسانی نیز نشان میدهد که چنین زندگی و حیاتی برای بانوان بهتر است. از طرف دیگر، اسلام چنان چتر حمایتی در قوانین خود برای زن ایجاد کرده که او هیچ گاه برای تأمین نیازمندیهای خود، نیازمند خروج از خانه نباشد و همواره مرد را موظف به تأمین او کرده است.