پاسخ  :

محبت و علاقة مؤمن نسبت به مؤمن ديگر، چيزي است که خداوند آن را در قلوب مؤمنين ايجاد ميکند. محبتي که بر اساس ايمان و در دائرة مسائل ايماني باشد، ايرادي ندارد، مانند آن که همه مردان و زنان مسلمان، به پيامبر گرامي اسلامو اهلبيت پاک او علاقه دارند و قلوبشان مالامال از محبّت آنان است; به همين جهت، زنان مؤمن نيز وقتي نام حجة ابن الحسنغ را ميبرند ميگويند: "روحي له الفدأ; جانم به قربانش". قرآن دربارة دوستي و محبّت ايماني بين مؤمنان ميفرمايد: "إِنَّ الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّـَـلِحَـَتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَـَنُ وُدًّا ;(مريم،96) مسلّماً کساني که ايمان آورده و کارهاي شايسته انجام دادهاند، خداوند رحمان محبّتي براي آنان در دلها قرار ميدهد."

امام باقر7 ميفرمايد: "دوست داشتن مؤمني، مؤمن ديگر را به خاطر خدا، از بزرگترين شعبههاي ايمان است."، فردي که به يک مسلک و مرام اعتقاد دارد، از نظر عقل و منطق، نميتواند از يک سلسله دوستيها و دشمنيها به دور باشد، زيرا اشاره، به حکم آن عقيده و مرام، چيزهايي را ميپسندد، عدهاي را دوست دارد، و از عدهاي روگردان است. در دين اسلام نيز "تولّي" و "تبرّي" که به همين معنا ميباشند، از فروع دين به شمار ميآيند. دوست داشتن زمامداران ديني به جهت آن است که انسان دينش را دوست دارد; به همين جهت، کسي را هم که به دين او خدمت کند، دوست دارد; به خصوص آنهايي را که زمام امور دينياش را در دست داشته باشند.(ر.ک: تولّي و تبرّيَ، عباسعلي اختري، ص 34ـ78، نشر: شکوري.)