|
پاسخ :
در ارتباط با سؤال و روايت نقل شده از فاطمه زهرا (س)، نكاتى چند به عرض مى
رسانيم:
الف) اين روايت در بر دارنده يك حكم شرعى قطعى نيست، و در بيان يك حكم كلى
استثناءناپذير نمى باشد. بسيارى از روايات شبيه روايت فوق (ذكر
شده) وجود دارد كه شايد در نگاه اول ظاهرى مطلق و كلى دارند ولى با
توجه به روايات و مستندات ديگر، حكم تخصيص خورده و يا مقيد به
قيودى مى شود كه يك بحث تفصيلى است.
ب) فرمايش حضرت زهراى مرضيه (س) در روايت ذكر شده، به معناى الزام و وجوب
نيست، به عبارت ديگر، در عين حال كه خروج زن از منزل و حضور او در
صحنه اجتماع با رعايت موازين و حدود شرعى جايز شمرده شده است، اما
در مواقع غير ضرورى براى زنان بهتر آن است كه از اختلاط با مردان
اجتناب كنند. و اين امر منافاتى با حضور علمى، فرهنگى، اجتماعى و
سياسى زنان (با حفظ شئونات و موازين اسلامى) ندارد. كما اينكه حضرت
زهرا (س) خود به جبهه جنگ مى رفتند و در غزوه هاى متعددى همراه با
پيامبر (ص) شركت مى كردند و در دفاع از ولايت حضور فعال داشتند و
حتى سخنرانى نمودند تا جايى كه در همين راه به شهادت رسيدند.
ج) بعضى از قيود و محدوديتهايى كه در احكام و روايات در مورد زنان وارد شده
است به منظور پاسداشت حريم عفاف و سلامت جامعه و از همه مهمتر حفظ
كرامت و شخصيت واقعى زن متناسب با رسالت همسرى و مادرى مى باشد. و
تجربه جهان غرب در آزاديهاى نامحدود براى ارتباط زنان و مردان در
جامعه (به اعتراف انديشمندان جامعه غرب) تجربه بسيار تلخى است كه
زمينه انحطاط خانواده و بدنبال آن سقوط جامعه در منجلاب شهوات را
فراهم نمود، كه از اين رهگذر بيشترين ضرر و زيان نسيب زنان جامعه
شد و در نتيجه كرامت و شخصيت زن به پايين ترين حد خود تنزل نمود
|