پاسخ  :

1- از آن جا که انسان يک موجود اجتماعي است جامعه بزرگي که در آن زندگي ميکند از يک نظر همچون خانه او است و حريم آن همچون حريم خانه او محسوب ميشود پاکي جامعه به پاکي او کمک ميکند و آلودگي آن به آلودگيش روي همين اصل در اسلام با هر کاريکه جو جامعه را مسموم يا آلوده کند شديدا مبارزه شده است ؛ چرا که گناه همانند آتش است هنگامي که در نقطه‏اي از جامعه اين آتش روشن شود بايد سعي و تلاش کرد که آتش خاموش يا حداقل محاصره گردد اما اگر به آتش دامن زنيم و آن ار از نقطه‏اي به نقطه ديگر ببريم حريقهمه جا را فرا خواهد گرفت و کسي قادر بر کنترل آن نخواهد بود و از اين گذشته عظمت گناه در نظر عامه مردم و حفظ ظاهر جامعه از آلودگيها خود سد بزرگي در برابر فساد است اشاعه فحشا و نشر گناه و تجاهر به فسق و تسامح در اين موضوع اين سد را ميشکند گناه را کوچکميکند و آلودگي به آن را ساده مينمايد.

2- حکومت اسلامي موظف است جلو منکرات را بگيرد و اين به معناي اجبار به حجاب نيست بلکه نوعي واکسينه کردن جامعه در مقابل بيماريهاي رواني است و در جامعه اسلامي احاد محروم وظيفه دارند به بهداشت رواني و سلامت روحاني توجه کنند واين همان امر بهمعروف و نهي از منکر و نظارت ملي است. و حاکمان اسلامي موظفند عوامل مزاحم رشد فضائل انساني را از بين ببرند و اين در حقيقت بستر سازي براي سلامت رواني جامعه است.

3- اينکه گفته‏ايد در زمان پيامبر و امام علي(ع) زنان بد و بي حجاب وجود داشته است درست است اما اين بدين معنا نيست که آنها ميتوانستند هر جور که دلشان ميخواست در اجتماع ظاهر شوند اثبات اين مدعا مشکل است چونکه کساني که در قلمرو حکومت اسلاميزندگي ميکردند قوانين اسلامي را به ظاهر رعايت ميکردند حتي اقليت‏هاي مذهبي نيز موظف به رعايت مقررات اسلامي در جامعه اسلامي بوده‏اند و اين مطلب در کتب فقهي آمده است آنچه که در زمان پيامبر اسلام(ص) معمول بوده حجاب نداشتن کنيزگان بوده است آن هم در حدسرو گردن لذا به زنان آزاد مسلمان دستور داده شده که حجاب اسلامي را کاملاً رعايت کنند تا از کنيزگان شناخته شوند ؛

4- بنابراين در آيات 31 سوره نور و 34 و 59 سوره احزاب کيفيت حرکات در روابط اجتماعي زن مورد توجه قرار گرفته است و بالاتر از اين‏ها از آيات امر به معروف و نهي از منکر ميتوان استفاده کرد که جلو هر گونه منکر و زشت بايد ايستاد و اجازه ظهور و بروز به آننداد. و در حکومت پيامبر(ص) و امام علي(ع) نيز چنين بوده است و روايات که حدود و تعزيرات بيان ميکند به نوعي اين مطلب را اثبات ميکند که در آن زمان (هرزه) آزاد نبودند به دلخواه عمل کنند.