پاسخ  :

در اين که منظور از زينتي که زنان بايد آن را بپوشانند و همچنين زينت آشکاري که در اظهار آن مجازند چيست، ميان مفسران، سخن بسيار است.

برخي زينت پنهان را به معناي زينت طبيعي (اندام زيباي زن) گرفته اند، در حالي که کلمة زينت به اين معنا کمتر به کار مي رود.

برخي ديگر آن را به "محلّ زينت" تفسير کرده اند، زيرا آشکار کردن زينت مانند گوشواره و دستبند و بازوبند به تنهايي مانعي ندارد. اگر ممنوعيتي باشد، مربوط به محلّ زينت ها است، يعني گوش ها و گردن و دست ها و بازوان.

بعضي ديگر زينت را به معناي "زينت آلات" گرفته اند، منتها در حالي که روي بدن قرار گرفته است. طبيعي است که آشکار کردن چنين زينتي توأم با آشکار کردن اندامي است که زينت بر آن قرار دارد.

اين معناي سوم درست تر است، بنابراين زنان حق ندارند مواضع بدن خود را که همراه با زينت هايي است، آشکار سازند.

در روايات متعددي زينت باطن به قلاّده (گردنبند) دُملج (بازوبند) و خلخال که در مچ پا مي کنند، تفسير شده است.

بنابراين بر اساس آية سورة نور نبايد زن ها مواضع زينت خود را که توأم با زينت باشد، در معرض ديد نامحرمان قرار دهند، ولي براي فرزندان و کساني که از محارم اند، اشکالي ندارد. آنان در رعايت عفاف و دوري از اموري که آتش شهوت را در دل مردان شعله ور مي سازد و ممکن است منتهي به انحراف از جادة عفّت شود، بايد دقيق و سختگير باشند، تا از توجه بيگانه به خويش جلوگيري کنند. زن از زيبايي خاصي برخوردار است، حال اگر خود را با زينت آلات و آرايش سر و صورت همراه کند، دل هر فردي را مي ربايد.

اسلام براي اين که به واسطة اينکار مفاسدي به وجود نيآيد، آن را ممنوع اعلام کرده است. البته مواضع زينت مانند گردن و دست ها و پاها برابر نامحرم بايد پوشيده باشد، ولي در برابر محارم باز بودن آن ها اشکالي ندارد. اگر مواضع زينت همراه با زينت آلات مانند آرايش موها و صورت، به دست کردن دستبند و انگشتر و غيره باشد، مسلّماً برابر نامحرمان بايد پوشيده شده و در برابر محارم نيز اگر مفسده اي داشته باشد و باعث به گناه افتادن آنان شود، بايد پوشيده شود، مگر براي شوهر.(1)

پي نوشت ها:

1. تفسير نمونه، ج 14، ص 435 به بعد.