پاسخ  :

اولاً نتيجه‌گيري صريح و مطلق شما در اين مورد که «اگر مردي از همسر خود دوري گزيند، حتماً از راه غير حلال خود را ارضأ مي‌کند» چندان صحيح نيست‌; گر چه به خاطر روحية پر صلابت او، ممکن است مفاسد بيرون از خانه و در نتيجه سستي بنيان خانواده‌، در انتظار او باشد، ولي اين قضيه هميشگي نيست‌. ثانياً در مورد مسأله نشوز مرد يا زن‌، بايد گفت‌: خداي متعال که احکام شرع را بنا نهاده‌، همان حکيمي است که تکوين مخلوقات در دست اوست‌. هم مخلوقات را بهتر مي‌شناسد و هم راه مبارزه با مشکلات آنها را بهتر مي‌داند. زن با دنيايي از عاطفه‌، احساس حجب و حيا و عفت‌، اگر گرفتار مردي شود که نشوز داشته باشد، با همين استعدادها مي‌تواند نشوز او را شکسته و محيط خانواده را گرم نگه دارد. يعني با توجه به اين که خانم‌ها بيشتر با محيط خانه سر و کار دارند و در ضمن از کنترل شهوت بيشتري برخوردارند، گر چه مسألة نشوز مرد، ممکن است آنها را خشمگين کرده و به جبهه‌گيري وا دارد ولي به اين سادگي به انحراف کشيده نشده و مفسدة زيادي به دنبال ندارد. اما مرد به دليل داشتن روحية صلابت و قيموميت‌، ارتباط بيشتر با محيط خارج از خانه و شهوت بيشتر، اگر نشوز زن باعث عدم ارضأ او گردد، مفاسد بيروني بيشتري در انتظار او خواهد بود. با توجه به اين دو دسته خصوصيات‌، اسلام به مرد توصيه مي‌کند که دعوا را خودشان حل و فصل کرده و با حفظ مراتب‌، از فتح باب فساد جلوگيري نمايند. به زن نيز توصيه مي‌کند که با بهترين حربه يعني همان روحيات زنانه وارد اين نزاع گردد، تا هر دو با همکاري يکديگر، محيط خانواده را گرم‌تر نمايند. ملاحظه مي‌کنيد که تساوي حقوق زن و مرد با توجه به معيارهاي عدل و عقل به معناي آن است که‌، به هر يک از آنها چيزي که رفع نياز او را مي‌کند، داده شود. نه اين که هر دو از مواهب کاملاً يکسان بهره‌مند گردند.