1) كاركردهاي پوشش لباس چيست؟

2) مفهوم حجاب و رابطه آن با پوشش اسلامي (مقرر براي بانوان) را توضيح دهيد.

3) حجاب يا پوشش اسلامي بانوان ريشه ايراني دارد يا اسلامي؟

4) آيا در قرآن كريم، دستور خاصي درباره پوشش بانوان وجود دارد يا فقط بر اساس يكي دو روايت چنين حكمي به اسلام نسبت داده مي‏شود؟

5) به چه دليل پوشش اسلامي بانوان از احكام ضروري اسلام است؟

6) آيا حجاب به بانوان صدر اسلام اختصاص دارد يا حكمي عام و غير قابل تغيير است؟ آيا با از ميان رفتن مسأله برده‏داري اين حكم نيز منتفي است؟

7) آيا براي مردان نيز حكم پوشش وجود دارد؟ در اين صورت، آيا پوشش مردان و زنان متفاوت است؟

8) فلسفه پوشش اسلامي، تابو (محروميت بي منطق) است يا طهارت روح و ايجاد متانت و قار؟

9) به چه دليل، پوشش اسلامي مو را نيز شامل مي‏شود؟

10) آيا اسلام با خود آرايي كه بر اساس تمايل به زيبايي خواهي امري فطري است، مخالفت دارد؟ پس چرا با آشكار كردن زينت‏ها مخالفت كرده است؟

11) فلسفه مخالفت اسلام با آرايش غليظ و استفاده بانوان از عطرهاي تند چيست؟

12) آيا اسلام فُرم خاصي از چادر يا روسري يا مانتو و... را در پوشش بانوان مد نظر قرار داده است؟ مقصود از جلباب چيست؟ فرق روسري و مقنعه با جلباب چيست؟

13) آيا هر كس چادر بپوشد، پوشش اسلامي را رعايت كرده است؟ نحوه صحيح پوشش اسلامي چيست؟

14) پوشش اسلامي بانوان با چشم چراني مردان چه ارتباطي دارد؟

مدت‏ها است اين مسأله فكرم را مشغول كرده است كه با جامعه‏اي كه هر روز را در آن به شب مي‏رسانم، چه كنم. اتفاقاتي كه در دانشگاه مي‏افتد و روابط پسرها و دخترها كه بسياري از اوقات زشت و ناپسند است، ناشي از بي‏فرهنگي است يا بي‏ايماني؟ نمي‏دانم ناشي از چيست؛ ولي در جامعه ما كه اسلامي است، واقعاً غير قابل تحمل است و عرف جامعه سنتي ما چنين حركات و روابطي را نمي‏پسندد. خودشان استدلال مي‏كنند در اسلام گفته شده است دو نفر كه يكديگر را دوست داشته باشند به هم محرمند. بااين استدلال بدون هيچ گونه عقد رسمي يا صيغه با هم قدم مي‏زنند و يا حتي گاهي اوقات، به قول خودشان براي شناخت بيش‏تر، بدون اطلاع خانواده‏ها در خلوت باهم صحبت مي‏كنند. آيا در احكام ديني چنين چيزي وجود دارد؟ به نظر شما، وظيفه ما در اين موقعيت چيست و چه بايد بكنيم؟

گاهي اوقات فكر مي‏كنم كاش در دانشگاه‏ها دخترها و پسرها را جدا مي‏كردند؛ ولي باز با خودم مي‏گويم آن وقت اين اتفاقات در پنهان مي‏افتاد و شايد بدتر از اين مي‏شد. واقعاً علت چيست و چه بايد كرد؟

دوست دارم به اين گونه افراد گفته شود فكر نكنند شجاعت به خرج مي‏دهند و در جلوي چشم‏هاي نامحرمان و پسرهاي ديگر با يكديگر قدم مي‏زنند يا دست مي‏دهند و يا شانه به شانه راه مي‏روند.

آيا اين يك بي‏عدالتي نيست پسرها وقتي كسي را دوست دارند مي‏توانند بروند جلو و بهش بگويند. حتي ممكن است جواب رد بشنوند حداقل دلشان را خالي مي‏كنند و با خيالات و اوهام نمي‏گذرانند؛ ولي اگر يك دختري كسي را دوست داشته باشد غرورش تعصبات مذهبي‏اش و خيلي چيزهاي ديگر به او اجازه نمي‏دهد حتي به كسي ديگر هم چيزي بگويد. او بايد انتظار بكشد، دعا كند، آرزو كند، در خيالات خودش غوطه بخورد، هزار گناه خواسته و ناخواسته بكند، آخرش هم براي ازدواج كردن انتخاب بشود نه اين كه انتخاب بكند(تازه اگر هم انتخاب بشود!)نمي‏دانم حرفم جواب دارد يا نه ولي دلم خيلي پر است خيلي. پدر و مادر خيلي خوبي هم دارم؛ ولي مي‏دانم آن‏ها اين حرف‏ها را نمي‏توانند حتي گوش كنند شايد حق دارند!

من با اين كه الان 21 سال دارم و رشته تحصيلي بسيار خوبي هم دارم با اين همه هنوز حتي يك نفر هم به خواستگاري من نيامده است. با اين كه تا به حال به چند پسر بسيار علاقه‏مند شده بودم ولي هيچكدام به خواستگاري من نيامدند. شايد به خاطر اين باشد كه من ظاهر زيبايي ندارم. نمي‏دانم، بايد از خود اين پسرها پرسيد ولي امكان ندارد. حال سؤال من اين است در صورتي كه پسر خوبي يافتم چكار كنم كه فقط اين علاقه يكطرفه و فقط از طرف من نباشد و بتوانم او را نسبت به خودم علاقمند كنم؟ البته لازم به توضيح است كه من دوست ندارم غرورم را جلوي اين پسرها بشكنم چون مي‏ترسم اون‏ها بخواهند سوء استفاده كنند چون متأسفانه اكثر پسرها به فكر هوس هستند تا عشق و وفاداري! اميدوارم جواب سؤالم را بدهيد چون من الان اعتماد به نفسم را از دست داده‏ام و فكر مي‏كنم هيچ كسي من را دوست ندارد و من ارزش زن شدن و مادر شدن ندارم.